سراب آرزوهای ترزا می

       انتخابات پارلمانی انگلستان در روز پنجشنبه 8 ژوئن بر گزار شد. نتایج انتخابات نشان می دهد که هیچ یک از احزاب نتوانستند واجد اکثریت کرسی برای تشکیل کابینه شوند. نظر به آنکه این انتخابات تحت ایده و نظر ترزا می نخست وزیر فعلی انگلستان برگزار شد، انتظار می رفت که حزب محافظه بتواند با کسب حداکثر کرسی های پارلمان انگلیس تشکیل کابینه دهد، اما این حزب فقط توانست 314 کرسی را کسب کند. بر اساس قانون انگلیس، حزبی که اکثریت قاطع آراء را در انتخابات پارلمانی کسب کند می تواند تشکیل کابینه دهد و در صورتی که هیچ حزبی موفق به کسب اکثریت آراء نشود، حزبی که بیشترین کرسی را در پارلمان کسب کرده است می تواند دولت ائتلافی تشکیل دهد. به این ترتیب و با نتیجه ای که رقم خورد،حزب محافظه کار به رهبری ترزا می فقط می تواند که همچون انتخابات سراسری 2010 به غیر از حزب کارگر با یکی از احزاب مانند حزب لیبرال  دموکرات دولت ائتلافی و به عبارتی کابینه معلق و لرزان تشکیل دهد.

    قطع به یقین چنین نتیجه ای برای حزب محافظه کار و رهبر تراز اولش ترزا می به معنای شکست است. چراکه ترزا می و حزبش از همه شرایط عینی و ذهنی برای کسب اکثریت یعنی همان 326 کرسی را بر خوردار بود. همین شرایط و انگیزه برای این حزب را بر آن داشت که بر روی مهمترین و به روایتی با اهمیت ترین مسائل حزب محافظه کار در حیات جزیره تاکید کند. لذا برای نیل به هدف غایی بر ارزش های محافظه کاری، اصلاح قانون مهاجرت، انتقاد از نخبگان لیبرال و همچنین اتخاذ برنامه ها و راهبردهای مشخص تر و واقعگرایانه تر در مواجهه با مخاطرات امنیتی تاکید کرد. اما چنین راهبرد شکست غیر منتظره ای را بر حزب محافظه کار وارد کرد که شاید با توجه به حرکت خزنده حزب کارگر در سپهر سیاسی انگلستان تا مدت زیادی قابل جبران نباشد.

    بدون تردید شکست حزب محافظه کار در انتخابات پارلمانی اخیر ریشه در اتفاقاتی دارد که در سپهر سیاست دوران اخیر انگلستان و حیات جزیر جاری بوده است. البته علت اصلی بروز و ظهور این شرایط بیشتر به الگو ها و کنش های رفتاری ترزا می مربوط است. در این ارتباط مهمترین دلیلی را که می توان برای شکست حزب محافظه کار اقامه کرد،گرایش های نئولیبرالیسم خانم ترزا می در فرا گرد حیات اقتصادی است. چنین الگویی به معنای نقدی بر الگوی دولت رفاهی است که تکیه گاه و قبله آمال طبقات میانه و اساسا طبقات کم در آمد است. الگوی نئولیبرالیسم حزب محافظه کار و خانم می  تلاش دارد که ایده های نو محافظه کاری تاچریسم در دومین دهه از هزاره سوم را احیا کند که نتیجه آن چیزی جز سرمایه داری افسارگسیخته و سردگمی معیشتی  نخواهد بود. محققا تاکید بر الگوی نئولیبرالیسم و نومحافظه کاری تاجریسم قادر نخواهد بود پاسخگوی طبقات کارگری در جامعه انگلستان باشد و از آنکه احزاب و طبقات کارگری بخواهند الگوی مورد نظر ترزا می را کابوس مخوف در فراگرد حیات اقتصادی خود بدانند،جای تعجبی ندارد.

عامل دیگری که سبب ناکامی حزب محافظه کار در انتخابات پارلمانی اخیر شد، ریشه در بی اعتمادی مردم بریتانیا به رهبران خود دارند که البته خانم می از آن مستثنی نیست. نتایج نظر سنجی اخیر گاردین و موسسه یوگاو مبین آن است که سیاستمداران جزیره بیشتر ترجیح می دهند که به جای بها دادن به مردم و بهبود زندگی آنها به منافع شخصی و حزبی خود اهمیت می دهند. شاید در این زمینه ترزا می یک پدیده باشد. ترزا می آنچنانکه از روانشانسی شخصیت او بر می آید از هرگونه تمایلات آنارشیستی،هرگونه تمایلات نارسیسمی و همچنین هرگونه تمایلات سیاست زدگی به دور است و اساساً خویشتن دار،صبور و دارای حزم و دور اندیشی است و بیشتر از همقطاران خود بر آداب حکومت داری آشنایی و تسلط کافی دارد. در رفتار او نه شتاب زدگی و شادی کودکانه بوریس جانسن دیده می شود و نه اتوپیانیسم وجنجال جرمی کوربین. ضمن آنکه در رفتار او هیچ جلوه ای از ساده اندیشی سیاسی رقیب گذشته اش آندریا لدسوم دیده نمی شود. به همین خاطر بود که همه دلواپسان حیات سیاسی جزیره در ادوار پسا رفراندوم (برگزیت) کسی را مناسب تر از خانم می برای هدایت کشتی طوفان زده بریتانیا ندیدند.اما با این همه او بیش از اندازه جزم اندیش و قرار گرفتن در زیر چتر یکدنگی و سر سختی عادت دارد. به واقع ترزا می نیز همانند سلف خود تاچر یک بانوی آهنین یا همان آیرون لدی است و همچون او مشورت ناپذیر است. در سایه همین ویژگی نه چندان کاریزمای او بود که توانست نه تنها مواضع احزاب مخالف بلکه مواضع  هم حزبی های تلاش کرد جهت به چالش کشاندن برگزیت خنثی کند.مزید بر همه اینها، فساد مالیاتی دیوید کامرون در ماجرای افشای سازی اوراق پاناما از سوی موسسه موساک فونسکا  و همچنین تلاش برای جلوگیری از تبدیل بریتانیا به یک بهشت مالیاتی از سوی خانم می و نیز حوداث تروریستی اخیر منچستر و لندن را باید در ناکامی حزب محافظه برای تشکیل دولت در انتخابات اخیر افزود.

به این ترتیب و با نتایجی که از انتخابات پارلمانی اخیر انگلستان به دست آمده است،این کشور در آستانه تجربه سیاسی جدیدی است که نه تنها سیستم دو حزبی را زیر سوال می برد بلکه پارلمان را در چنان پایگاه ضعیفی قرار می دهد که در آن حتی ائتلاف دو حزب هم قادر به تشکیل دولت نخواهد بود. در این شرایط هم حال و روز موافقان برگزیت را می توان فهمید و هم حال و روز مخالفان آن را. شاید برنده اصلی این انتخابات جرمی کوربین باشد که به موفقیت چشمگیری نسبت به انتخابات گذشته دست یافته است و قرار شکست قمار ترزا می را در وجود یک پارلمان معلق جشن بگیرد.